| Chętnie poznam Twoje uwagi, napisz pod: kazeku@poczta.onet.pl |
Góra strony Ocenić Działać Stopka strony
1. Prawda o Kościele, jako mistycznym Ciele Chrystusa jest stosunkowo dobrze znana. Mówi się o tym w ramach katechizacji, nieraz bywa tematem kazań. Trudno jednak obiektywnie ocenić, jaki procent wiernych zdaje sobie sprawę z nadprzyrodzonej rzeczywistości kryjącej się za tym określeniem, dla ilu zaś pozostaje ono nic nie znaczącym sloganem.
2. Osobom religijnym ta prawda pozwala uporządkować szereg innych prawd eklezjologicznych i chrystologicznych, jak wezwanie do świętości i naśladowania Chrystusa, udział wszystkich wiernych w misji Kościoła, w ewangelizacji, powszechne kapłaństwo wiernych, wezwanie do chwały.
3. Kościół - Oblubienica Chrystusa łącząca się z Nim i stanowiąca z Nim jedno Ciało nie tylko tłumaczy lepiej pewne prawdy o Kościele, ale również pomaga zrozumieć sakramentalne znaczenie małżeństwa, jego nierozerwalność, relację między mężem i żoną (z faktu, że mąż jest głową, której żona jest poddana, nie wynika fałszywy pogląd, że mąż to pan i władca a żona niewolnica na usługi, ale obraz męża miłującego żonę, gotowego poświęcić dla niej wszystko aż do oddania życia).
4. Prawda o mistycznym Ciele Chrystusa pozwala też zrozumieć, że indywidualne życie wiernych nie jest wyłącznie ich prywatną i osobistą sprawą. Gdy jeden członek jest chory, chore jest całe ciało. Wszelki grzech któregoś z wiernych dotyka całą wspólnotę kościelną, która przez to staje się gorsza, w mniejszym stopniu święta. Na szczęście w podobny sposób działa pobożność i świętość poszczególnych wiernych. Postawa chrześcijanina i jego zachowanie odbija się na całym Kościele.
5. Wydaje się, choć może to być wrażenie subiektywne, że dzięki pracy duszpasterskiej a zwłaszcza ruchom i wspólnotom kościelnym, poszerza się grupa wiernych głęboko przeżywająca tę rzeczywistość.
6. Ale nadprzyrodzone piękno Kościoła, trudno wielu ludziom dostrzec w codziennej rzeczywistości. Zdaje się i ta grupa się w ostatnich latach poszerza. Kościół dla nich to kancelaria parafialna, to ksiądz, który nie chce chrztu załatwić, albo za wiele żąda za odprawienie mszy świętej.
7. Często obserwujemy, jak w Kościele instytucja zjada ducha
niczym pożerający wszystko moloch.
Słyszy się, że biskupi zajęci uświetnianiem uroczystości
państwowych i kościelnych, nie mają czasu dla księży. Nie
mają czasu, by słuchać z jakimi problemami borykają się na
codzień parafie.
Księża podobnie nie mają czasu na rozmowy ze świeckimi, co
odbija się nie tylko na świeckich ale i na nich samych.
8. Księża, nie znajdując oparcia ani w biskupie, ani we wspólnotach kapłańskich, ani w świeckich, zdani na samych siebie nie potrafią się odnaleźć wobec stojących przed nimi zadań. Katechizacja szkolna staje się dla wielu z nich wyzwaniem, któremu nie są w stanie podołać. Zmęczeni, nie mając z kim dzielić się problemami, nie mając kogo się poradzić, wysiadają psychicznie.
9. Polityka także niszczy Kościół. Jakże często jedni przeciwko drugim wytaczamy wielkie i ważkie oskarżenia, a u źródeł tego leży odmienność poglądów politycznych. Zaobserwować można tendencję ograniczania Kościoła nie tylko do katolików, ale do katolików podzielających nasze poglądy polityczne i traktowania pozostałych jako ukrytego, wewnętrznego wroga, którego trzeba zdemaskować.
Góra strony Widzieć Działać Stopka strony
1. Kościół jest Ciałem Chrystusa. Przez Ducha Świętego i
Jego działanie w sakramentach, przede wszystkim w Eucharystii,
Chrystus, który umarł i zmartwychwstał, tworzy wspólnotę
wierzących jako swoje Ciało. (KKK 805)
Jest to własne ciało Jezusa, jednoczące liczne członki
ciała, które tworzą wierni przez chrzest (1Kor 12,13.27) i
przez komunię eucharystyczną. Dzięki przeżyciom
eucharystycznym uświadamiamy sobie, że jesteśmy członkami
Ciała Chrystusa: Chleb, który łamiemy, czy nie jest
udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto
my, liczni, tworzymy jedno ciało. (1Kor 10,16-17)
2. Jezus Chrystus, umiłowany, jedyny Syn Ojca, jednoczy tych,
którzy Go kochają i wierzą w Niego. Im to daje swojego Ducha
(Rz 5,5) i swoją Matkę (J 19,27). Ich karmi swoim Ciałem
złożonym w ofierze na krzyżu (1Kor 10,16), w ten sposób czyni
On z wiernych własne członki, obdarzając ich różnymi
charyzmatami, mając przy tym zawsze na względzie dobro wspólne
swojego Ciała, którym jest Kościół. (1Kor 12,4-27; Rz 12,4;
Ef 1,22n).
W jedności tego Ciała istnieje różnorodność członków i
funkcji. Wszystkie członki są złączone jedne z drugimi, a
szczególnie z tymi ludźmi, którzy cierpią, są ubodzy i
prześladowani. (KKK 806)
3. Kościół jest Ciałem, którego Chrystus jest Głową: Kościół żyje dzięki Niemu, w Nim i dla Niego; Chrystus żyje z Kościołem i w Kościele. (KKK 807)
4. Kościół jest Oblubienicą Chrystusa. Chrystus umiłował ją i samego siebie wydał za nią. Obmył ją krwią swoją, Uczynił z niej płodną Matkę wszystkich dzieci Bożych. (KKK 808) Tak jak mąż kocha swoją żonę niczym własne ciało (Ef 5,28) tak też Chrystus ukochał Kościół i wydał zań siebie samego (Ef 4,25), On Zbawiciel Ciała (5,23). Tak więc Kościół jest Jego ciałem, jest Jego Pełnią (Ef 1,23; Kol 1,24) a On sam jest Głową, która zapewnia jedność całemu Ciału (Kol 2,19).
5. W tym Ciele, którego jesteśmy członkami (Ef5,30), tworzymy już tylko jedno (Kol 3,15) jakiekolwiek byłoby nasze pochodzenie, wszyscy zostaliśmy pojednani, aby stać się ludem, jednym nowym człowiekiem (Ef 2,14)2.
6. Nasze zjednoczenie z Chrystusem musi być pojmowane bardzo realistycznie: jesteśmy naprawdę Jego członkami, a chrześcijanin, który oddaje się nierządowi, członki Chrystusa czyni członkami nierządnicy.
7. Kościół jest świątynią Ducha Świętego. Duch jest jakby duszą Ciała Mistycznego, zasadą jego życia, jedności w różnorodności oraz bogactwa jego darów i charyzmatów. (KKK 809)
8. Tak to cały Kościół okazuje się jako lud zjednoczony jednością Ojca i Syna i Ducha Świętego. (KKK 810)
9. Dzięki Niemu została przywrócona jedność na wszystkich płaszczyznach: jedność wewnętrzna człowieka rozdartego swymi żądzami, jedność pary małżeńskiej, której wzorem jest święty związek Chrystusa z Kościołem (Ef 5,25-32), jedność wszystkich ludzi, których Duch Święty uczynił dziećmi tego samego Ojca (Rz 8, 14n). Należy więc zabiegać o tę jedność rozdzieraną schizmami i herezjami (1Kor 1,10; 11,18-19) a posiadającą ostateczne źródło w jednej wierze i w jednym Panu (Ef 4,5; Mt 16,16).
10. Jedność chrześcijan jest konieczna do tego, ażeby mogła być światu objawiona miłość Ojca, ukazana w wydaniu za nas jedynego Syna i aby wszyscy stali się jednością w Chrystusie. Dopiero wtedy spełni się największe pragnienie Jezusa: Ojcze, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty we mnie, a ja w Tobie.
KKK = Katechizm Kościoła Katolickiego
Góra strony Widzieć Ocenić Stopka strony
1. Temat "Kościół, jako mistyczne Ciało Chrystusa" powinien być często poruszany, zarówno w aspekcie Ciało Chrystusa jako Kościół, jak i odwrotnie - my, wierni stanowiący Ciało Chrystusa. Warto w większym stopniu ukazywać wiernym wynikające stąd następstwa oraz powiązania z innymi prawdami o Kościele i Chrystusie. Potrzeba tłumaczyć konsekwencje, jakie stąd płyną dla życia chrześcijańskiego.
2. Przez zrozumienie, że życie chrześcijanina wpływa na cały Ciało, można przeciwdziałać opiniom, że "księża usiłują wchodzić z butami w osobiste, intymne sprawy wiernych".
3. I odwrotnie, jeśli element wspólnoty jest przez wiernych rozumiany i przeżywany, łatwiej im zrozumieć wspólnotę Ciała mistycznego. I łatwiej w Kościele widzieć coś więcej, poza ziemską instytucją.
4. Ciało to organizm, nie izolowane komórki. Bez wspólnoty ani rusz. Trzeba więc pracować nad tym, by chrześcijańskie wspólnoty nie były fikcją. By nie były fikcją wspólnoty rodzinne, wspólnoty parafialne, wspólnoty kapłańskie. By wspólnotowość w Kościele nie zawężała się do zakonów i do ruchów.
5. Ważna jest modlitwa wspólnoty. We wspólnocie ma większe możliwości objawić się siła modlitwy. Wspólna modlitwa buduje wspólnotę. Chrystus wzywał nas, byśmy modlili się razem. W objawieniach maryjnych duży nacisk jest na wspólne odmawianie różańca.
6. Co można zrobić, aby wspólnoty parafialne były w większym stopniu faktycznymi wspólnotami, by ich wspólnotowość nie ograniczała się wyłącznie do sfery nadprzyrodzonej? Nadprzyrodzonej rzeczywistości musi towarzyszyć widzialny znak, inaczej Kościół przestaje być sakramentem. Inaczej trudno się dziwić, że jest traktowany, jako biuro świadczące usługi religijne.
7. Trzeba też starać się o poprawę sytuacji księży, o bardziej rodzinną atmosfery wewnątrz stanu kapłańskiego, o to aby zawsze w biskupach mogli znaleźć ojców.
8. Warto zastanowić się nad modelem małżeństwa chrześcijańskiego, jaki utrzymuje się w potocznej świadomości Czy jest on naprawdę chrześcijański? Czy fałszywy obraz małżeństwa, mającego ukazywać związek Chrystusa z Kościołem, nie zniekształca także obrazu Kościoła w świadomości wielu wiernych?
9. Wielkim grzechem przeciw Ciału Chrystusa jest sianie niezgody między wiernymi. Patrzmy przede wszystkim na siebie, czy nie dzielimy wiernych, na tych, co są z nami i pozostałych? Czy siebie nie uważamy za "lepszych"? Czy nie wprowadzamy do Kościoła niepotrzebnych podziałów, czy nie przyczyniamy się do rozłamów?
10. Czy nie jesteśmy zanadto pryncypialni w osądzaniu
innych? Czy pamiętamy, że to jest sprawą Pana Boga a nie
naszą? Czy mamy dość pokory by być otwartymi na różnych
ludzi? Czy jak Chrystus przychodzimy do grzeszników, by z nimi
być razem i wywołać w nich nawrócenie?
Czy mamy świadomość, że Kościół to coś więcej niż
katolicy? że nie tylko oni należą do Chrystusa?
11. Kościół jest taki, jaki jest - posiniaczony, schorowany, pokaleczony na różne sposoby. Gdyby fakt, że jest mistycznym Ciałem Chrystusa przejawiał się w sposób bardziej widoczny - jaki Kościół byłby piękny! Pamiętajmy, że grzeszność lub świętość każdego z nas przyczynia się do tego, jakim Kościół będzie.