Kazek Urbańczyk
Wspomnienia i listy z Holandii

Rozdział poprzedni          Spis treści           Rozdział następny
Powrót do strony głównej

Stopka strony

23. Kolędowanie i dalsze znajomości

Ze wspomnień:

Polacy z Północnej Holandii organizują przyjęcie rozrywkowo-kolędowe. Ma to się odbyć 11 stycznia, i będzie to połączone z urodzinami diakona Grzegorza. Miejsce - gdzieś pod Enkhuizen, bodaj w Bovenkarspel (o ile nie poplątałem miejscowości). Oczywiście musimy wziąć udział! Wszyscy na nas liczą. Pani L.K. włączyła się do przygotowań, a przecież jej syn pożyczył mi gitarę. Ale prawdę mówiąc lubię kolędowanie i śpiewanie z gitarą. Nie miałem po temu okazji od przybycia do Holandii, więc wezmę udział z przyjemnością.

Nadeszły mrozy, jakie w Holandii zdarzają się raz na kilka lat. Akumulator w maluchu zaczyna odmawiać pracy. Na szczęście R.D. zaofiarowała się, że przywiezie nas swoim mercedesem. Przyjęcie udane. Kolęd polskich się naśpiewałem. I także najrozmaitszych innych pieśni patriotycznych i zupełnie nie patriotycznych. Kolejni znajomi zaprosili nas do Amsterdamu, by ponagrywać moje śpiewanie. Głównie dlatego, że pamiętam teksty wielu zwrotek, które mało kto zna, a także mało znane kolędy i pieśni. Aż dziwi mnie, że tu nie tylko znajomość polskich pieśni jest nikła, ale także taka bezradność, czy niemożność zorganizowania śpiewników. To u nas tyle wychodzi z okazji byle rajdu studenckiego, mimo komuny!

Jedną z atrakcji przyjęcia było bingo, zupełnie nie znany nam typ gry liczbowej. Organizatorzy zapewnili sporą ilość wygranych, głównie w postaci roślin doniczkowych. Okazało się, że nie sposób było grać aż wszystkie będą wygrane, więc ostatnie były wręczane jako nagrody pocieszenia.

Nasz polski diakon od Św. Józefa był jedną z głównych postaci przyjęcia. Wszyscy też się przejmują, jak sobie daje radę ze studiami i pracą duszpasterską, bo parafia go z miejsca do niej wciągnęła. Pamiętam, w jakim napięciu siedzieliśmy, gdy miał po raz pierwszy, w czasie mszy, wygłosić kazanie po holendersku. Czy da sobie radę z językiem? Czy będzie miał o czym mówić? Jak zostanie odebrany? Poszło nie najgorzej, choć sam nie mogłem strony językowej, a przez to i treści ocenić. Późniejsze kazanie na którejś polskiej mszy nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Może zbyt wiele oczekiwałem od świeżo wypierzonego diakona? Ale jeśli wysłano go na studia zagraniczne, to chyba musiał już jakiś lwi pazur ujawnić?

Pani L.K., choć gdzie się da, jest obecna, nie nadaje się do rozmów religijno-kościelnych. Nie zastanawia się chyba nad problemami duszpasterskimi. Jeszcze mniej R.D., której Kościół zaspokaja nie tyle głód Boga ale raczej potrzebę tradycji i towarzystwa. Jedynie T.L. ze swym holenderskim mężem są aktywnie zaangażowani w sprawy Kościoła. Na szczęście mieszkają względnie niedaleko i możliwe są częstsze kontakty. Mąż, jak mówi, ukrywa przed kolegami z pracy fakt, że ma troje dzieci. Mówi, że zwichnęło by to jego karierę zawodową. Uznano by, że rozmnaża się jak królik, a więc nie jest człowiekiem odpowiedzialnym. A nieodpowiedzialnemu człowiekowi nie można odpowiedzialnych funkcji powierzyć. Holendrzy są najbardziej tolerancyjnym narodem na świecie. Ale każda tolerancja ma swoje granice. Dla Holendrów tę granicę zdaje się wyznacza dwoje potomstwa. Ale jeśli się tu pomieszka dłużej, można to zrozumieć. By zahamować dalszy przyrost naturalny, T.L. zaczęła używać jakichś pigułek, upewniając się, że nie mogą wywołać wczesnego poronienia. Zastanawia się, dlaczego Humanae Vitae antykoncepcję stawia na równi z aborcją. Tłumaczę, że o ile pamiętam, to tak nie jest. Aborcja jest morderstwem, zaś antykoncepcja, choć jest złem i grzechem, to jednak daleko mniejszym, a do uzasadnienia jej grzeszności posłużył wywód dość karkołomny. Jeszcze raz, u niej w domu, przeglądamy tekst encykliki. T.L. mówi, że jej spowiednik, usłyszawszy o trójce dzieci, od razu uznał antykoncepcję za dopuszczalną, jeśli nie wręcz pożądaną3).

Parafia B. Piusa X to parafia T.L. Mówię o swoich wątpliwościach. Oni parafii bronią. To jedna z najlepszych parafii, ludzie silnie zaangażowani, tak metody duszpasterskie dobierają, by trafić do ludzi, by ich pozyskać, utrzymać w Kościele. Chwalą katechizację. Większość argumentów muszę uznać, choć mówię o "schiźmie", jaką wyczuwam. No tak, słyszę, papież niezbyt Holendrów potrafi zrozumieć, strzelił wobec nich parę gaf i nie jest w Holandii zbyt popularny. Ale tym nie należy się przejmować.

Mimo wszystko znów zaczynam pojawiać się na mszach św. u B. Piusa X. Zwłaszcza, gdy liczę, że i oni będą. Nie czuję się już tam tak obcy i inny od wszystkich, jeśli są oni.


3) Dziś mają dzieci pięcioro! Jak Bóg dopuści i z kija wypuści!

Góra strony

Rozdział poprzedni          Spis treści           Rozdział następny
Powrót do strony głównej